سخن بزرگان

تا چند زنم بروی دریاها خشت

بیزار شدم ز بت‌پرستان کنشت

خیام که گفت دوزخی خواهد بود

که رفت بدوزخ و که آمد ز بهشت

حکیم عمر خیام

حکایت

درویشی مجرد بگوشه صحرائی نشسته بود. پادشاهی بر او بگذشت.
درویش از آنجا که فراغت ملک قناعتست، سر برنیاورد و التفات نکرد.

سلطان از آنجا که سطوت سلطنتست برنجید و گفت: اینطایفه خرقه پوشان
بر مثال حیوانند و اهلیت و آدمیت ندارند.
وزیر گفت: ای جوانمرد! سلطان روی زمین بر تو گذر کرد چرا خدمت نکردی و
شرط ادب بجا نیاوردی؟

گفت: ملک را بگوی توقع خدمت از کسی دار که توقع نعمت از تو دارد و
دیگر بدانکه ملوک از بهر پاس رعیت اند نه رعیت از بهر طاعت ملوک

سعدی شیرازی

ایران من

قلعه پرتقالی ها

قشم

سخن بزرگان

درختی که اکنون گرفتست پای

به نیروی شخصی برآید ز جای

و گر همچنان روزگاری هلی

به گردونش از بیخ بر نگسلی

سر چشمه شاید گرفتن به بیل

چو پر شد نشاید گذشتن به پیل

              گلستان سعدی

می وصال

 اول به وفا می وصالم درداد

چون مست شدم جام جفا را سرداد

      پر آب دو دیده و پر از آتش دل

         خاک ره او شدم به بادم برداد

                        حافظ

ایام وصال

ایام وصال یار گوئی که نبود

وان دولت بیشمار گوئی که نبود

از یار به جز فراق بر جای نماند

رفت آن همه روزگار گوئی که نبود

                      مولانا

ایران من

کاریز

شهر زیرزمینی

جزیره کیش

سخن بزرگان

این کوزه چو من عاشق زاری بوده است

در بند سر زلف نگاری بوده‌ست

این دسته که بر گردن او می‌بینی

دستی‌ست که برگردن یاری بوده‌ست

حکیم عمر خیام

حکایت

مردی با خشم خویش نزد حاکم آمد و خواست تا سخنی گوید که ناگهان بادی از او بجست پس روی به قفای خود کرده و گفت آیا تو میگوئی یا من بگویم

عبید زاکانی

ایران من

روزی روزگاری

دریاچه نمک ارومیه