ضرب المثل

تا سر مشک رو نگیری نمی فهمی چه جوری کره میده!

برگرفته از کتاب قند و نمک، جعفر شهری

نقاشی معاصر ایران

سخن بزرگان

لقمان را گفتند ادب از که آموختی گفت از بی ادبان هر چه از ایشان در نظرم ناپسند آمد از فعل آن پرهیز کردم.

سعدی شیرازی

مدیریت ایران باستان

در تشکیلات داریوش کبیر،  مقام ها و مشاغل عمده عبارت بودند از:

- رئیس تشریفان

- قائم مقام رئیس تشریفات

- خزانه دار

- کاخ دار

- نمایندگان محلی دولت

- سایر مشاغل دولتی مانند بازرسان، سفیران، نیزه داران، نگهبانان، منشی ها، ماموران مالیات گیر، پیک ها، چاپارها و تعدادی مشاغل رده پایین تر.

ادامه دارد...

برگرفته از مجله تدبیر شماره 198 آبان 1387

ایران من

مقبره کوروش کبیر

شیراز

سخن بزرگان

دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد                      

          به زیر آن درختی رو که او گلهای تر دارد 
                 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بیکاران                      

                       به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

مولانا جلال الدین محمد بلخی 

سخن بزرگان

      قومی  مـتـفـکرند  اندر  ره  دین                   

 قومی  به  گمان  فـتاده  در  راه یقین

                                 میترسـم  از  آن  که  بانـگ  آید روزی               

                                        کای  بیخبران  راه  نه آنست و نه این

حکیم عمر خیام نیشابوری

ضرب المثل

نون گدایی رو گاب بخوره پی شخم نمی ره!

پ.ن: گاب یعنی گاو

برگرفته از کتاب قند و نمک، جعفر شهری

ایران من

میدان امیر چخماق

یزد

میخانه عشق

فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم        

                                       بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم

طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق   

                                       که در این دامگه حادثه چون افتادم

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود  

                                          آدم آورد در این دیر خراب آبادم

سایه طوبی و دلجویی حور و لب حوض 

                                       به هوای سر کوی تو برفت از یادم

نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست  

                                         چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم

کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت  

                                   یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم

تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق 

                                     هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم

می‌خورد خون دلم مردمک دیده سزاست

                                      که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم

پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک           

                                          ور نه این سیل دمادم ببرد بنیادم