سخن بزرگان

      قومی  مـتـفـکرند  اندر  ره  دین                   

 قومی  به  گمان  فـتاده  در  راه یقین

                                 میترسـم  از  آن  که  بانـگ  آید روزی               

                                        کای  بیخبران  راه  نه آنست و نه این

حکیم عمر خیام نیشابوری

ضرب المثل

نون گدایی رو گاب بخوره پی شخم نمی ره!

پ.ن: گاب یعنی گاو

برگرفته از کتاب قند و نمک، جعفر شهری

ایران من

میدان امیر چخماق

یزد

میخانه عشق

فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم        

                                       بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم

طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق   

                                       که در این دامگه حادثه چون افتادم

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود  

                                          آدم آورد در این دیر خراب آبادم

سایه طوبی و دلجویی حور و لب حوض 

                                       به هوای سر کوی تو برفت از یادم

نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست  

                                         چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم

کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت  

                                   یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم

تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق 

                                     هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم

می‌خورد خون دلم مردمک دیده سزاست

                                      که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم

پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک           

                                          ور نه این سیل دمادم ببرد بنیادم

حکایت

مردی از کسی چیزی بخواست او را دشنام داد گفت مرا که چیزی ندهی چرا به دشنام رانی گفت خوش ندارم که تهی دست روانت کنم

عبید زاکانی

ایران من

طاق بستان شاهکاری از دوره ساسانی

کردستان

مدیریت ایران باستان

شاهنشاهی بزرگ ایران، به تعدادی ساتراپی بزرگ (استان یا ایالت) تقسیم شده بود که در راس آن یک ساتراپ (استاندار) قرار داشت. داریوش کبیر امپراطوری ایران را به 23 ساتراپی و خشایارشا به 28 ساتراپی تقسیم کرده بود. سرزمین مرکزی ایران، یعنی پارس، بدون ساتراپ بود و شخص شاه بر آن حکومت می کرد.

ادامه دارد...

برگرفته از مجله تدبیر، شماره 198، آبان ماه 1387

سلمان فارسی

سلمان فرزندیک زمین‌دارایرانی اهل جی نزدیک اصفهان بود هرچند دربارهٔ زادگاه وی اختلاف نظراست و دراین باره ازشهرهایی چوناصفهان، دشت ارژناستان فارسو رامهرمز خوزستانبه عنوان زادگاه سلمان فارسی یادشده‌است. 

برخی از محققان او را از خاندانی مزدکی می‌دانند و برخی معتقدند از طبقه برگزیدگان جامعه مانوی  بوده‌است.

به هر حال سلمان به کیش نیاکان خود باقی نماند و پس ازسال ها  تحقیق در ادیان مختلف دین اسلام را پذیرفت.

بعد از فتح ایران توسط اعراب سال ها والی تیسفون بود.

حکایت

بر بالین تربت یحیی پیغامبر (ع) معتکف بودم در جامع دمشق که یکی از ملوک عرب که به بی انصافی منسوب بود اتفاقاً به زیارت آمد و نماز و دعا کرد و حاجت خواست

درویش و غنی بنده این خاک درند

و آنان که غنی ترند محتاج ترند

آن گه مرا گفت از آن جا که همت درویشانست و صدق معاملت ایشان خاطری همراه من کنند که از دشمنی صعب اندیشناکم گفتمش بر رعیت ضعیف رحمت کن تا از دشمن قوی زحمت نبینی.

          گلستان سعدی

باده شبگیر

         زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست

پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست

نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان

نیم شب دوش به بالین من آمد بنشست

سر فرا گوش من آورد به آواز حزین

گفت ای عاشق دیرینه من خوابت هست

عاشقی را که چنین باده شبگیر دهند

کافر عشق بود گر نشود باده پرست

برو ای زاهد و بر دردکشان خرده مگیر

که ندادند جز این تحفه به ما روز الست

آن چه او ریخت به پیمانه ما نوشیدیم

اگر از خمر بهشت است وگر باده مست

خنده جام می و زلف گره گیر نگار

ای بسا توبه که چون توبه حافظ بشکست