مسافرانی که بین ساتراپی های شاهنشاهی در رفت و آمد بودند، همیشه گذرنامه ای همراه خود داشتند که از طرف ساتراپ (استاندار) صادر شده بود. به طور طبیعی فقط کسانی این گذرنامه را دریافت می کردند که با عنوان مامور رسمی و دولتیسفر می کردند. در این گذرنامه ها آمده بود که دارنده گذرنامه از طرف چه کسی ماموریت دارد، چه مسیری را طی می کند و به چه میزان مایحتاج نیاز دارد.
ادامه دارد...
برگرفته از مجله تدبیر، شماره 198، سال 1387
استفاده از لوح گلی پیش از ایران در بین النهرین و عیلام رایج بود. هخامنشیان که این شیوه را مفید یافته بودند، آن را در نظام اداری و دیوانی خود به کار گرفتند. این لوح ها قرص های بیضی شکلی به اندازه کف دست از جنس خاک رس بودند که در زمان مورد نیاز سطح آنها صاف و با خط میخی روی آن نوشته می شد. افراد مسوول با زدن مهر خود آن را تایید می کردند.
ادامه دارد...
برگرفته از مجله تدبیر شماره 198 آبان 1387
شاهنشاهی بزرگ ایران، به تعدادی ساتراپی بزرگ (استان یا ایالت) تقسیم شده بود که در راس آن یک ساتراپ (استاندار) قرار داشت. داریوش کبیر امپراطوری ایران را به 23 ساتراپی و خشایارشا به 28 ساتراپی تقسیم کرده بود. سرزمین مرکزی ایران، یعنی پارس، بدون ساتراپ بود و شخص شاه بر آن حکومت می کرد.
ادامه دارد...
برگرفته از مجله تدبیر، شماره 198، آبان ماه 1387